دشتی از چرا

توی دنیایی که فقط زورت به خودت برسه و تلافی هر چی دق و دلی از دنیا داری سر خودت دربیاری میشه همین . اینکه توی این هوای قشنگ و بهاری بچپی توی خونه گاهی رخت بشوری یا ته یه قابلمه رو بسابی یا بشینی پای درس پسر کوچیکه و دختر برادر و کل روزت رو داغون بدی که یه وقت نمره اونها کم نشه، یا غذای اون یکی دیر نشه یا لباس یکی دیگه چروک نباشه یا متن فلان کتاب ننوشته نمونه یا هزار کوفت و مرض دیگه بعد ببینی روزها گذشتند و گذشتند و تو مثل همیشه مثل ماه پیش یا پارسال یا ده سال پیش یا هر وقت دیگه به بهانه ای روزهای قشنگ و آفتاب تابان و نسیم جان بخش بهار رو از دست دادی و حالا که شنیدی بعد قرنی خواهرات میخوان بیان یه شب خونه ت بخوابن کلی کار برای انجام دادن داری که مدتها بهشون بی توجه بودی...

کلی خنده نکرده، کتاب نخونده و فیلم ندیده داری و همش داری میدوی ببینی بقیه چقدر از کنارت بودن آسایش دارند ببینی چقدر مادر و همسر و دختر و آدم نمونه ای هستی چقدر مسئولیت پذیری بعد درخت ها یه کم اونور تر از تو برگ بریزند، یخ بزنند، برگ و شکوفه و میوه دربیارن و تو هنوز توی خونه نشستی و داری فکر می کنی چرا کارهام پیش نمیرن؟ چرا هر چی میدوم سر پله اولم؟ چرا چرا و انقدر چرا توی کله ت انبار شده باشه که نتونی یه لحظه فکر کنی که کاش امروز رفته بودم توی حیاط ، کاش رفته بودم توی کوچه برای خرید یا حرف زدن با یه همسایه

قبلا که جوونتر بودم جنگلی از کاش دور و برم رو گرفته بود و حالا دشتی از چرا